Geen woord kan omschrijven hoe fantastisch de marathon van Rotterdam voor mij was. Lachen en huilen, afzien en genieten. Heerlijk lopen maar ook hele emotionele momenten. De dag waar ik 1,5 jaar stap voor stap naar toe had gewerkt, was eindelijk aangebroken. Het ging zeker niet altijd even makkelijk en de laatste dagen waren ontzettend spannend. Maar wat was het mooi!

Begin september poste ik op Instagram een foto van mezelf genomen tijdens een inspanningstest met daarbij de tekst dat ik me heb ingeschreven voor de halve van Egmond. En ook de opmerking dat ik mezelf dan nu eindelijk eens serieus ga nemen. Te vaak had ik doelen bepaalt, maar als puntje bij paaltje kwam haakte ik af, want ik was te druk met andere dingen oftewel ik nam mezelf niet serieus, ik had geen vertrouwen in mezelf.

Een jaar geleden werd ik in juni 2e in de Forestman, een wedstrijd over de hele triathlonafstand, met tot gevolg dat ik door Carlton werd uitgenodigd voor gratis deelname aan de Evergreen-Endurance triathlon.

Zaterdag 19 september was het dan eindelijk zover. In het begin van het jaar had ik mezelf voorgenomen om mij niet neer te leggen bij de uitloting van Norseman, Celtman èn Swissman. Ik had een nieuwe uitdaging gekozen en die heette Double Brutal.