Begin september poste ik op Instagram een foto van mezelf genomen tijdens een inspanningstest met daarbij de tekst dat ik me heb ingeschreven voor de halve van Egmond. En ook de opmerking dat ik mezelf dan nu eindelijk eens serieus ga nemen. Te vaak had ik doelen bepaalt, maar als puntje bij paaltje kwam haakte ik af, want ik was te druk met andere dingen oftewel ik nam mezelf niet serieus, ik had geen vertrouwen in mezelf.

Al snel kwam ik erachter dat ik het alleen niet zou redden. Dus op aandringen van mijn man heb ik uiteindelijk contact opgenomen met Karin en Onno. En dat voelde goed, ik had echt het idee dat ik met hulp van hun dit echt zou kunnen.

Maar de weg ernaartoe….pfffff

Begonnen met een blessure. Want na een obstakelrun van 12km kreeg ik last van mijn knie en het duurde lang voordat ik weer pijnvrij kon lopen, pas begin november kon ik weer lopen zonder pijn. En dan is 14 januari wel erg dichtbij.

En dan de tempo`s in zone A …. Slakkengangetje maar dan ook echt. Tempo’s van 8:30min/km. Maar ik zette door en hield vol.

Ondertussen had ik ook mijn broertje en een vriendin overgehaald om mee te doen. En met ieder een eigen weg ernaartoe, gingen we op weg op 14 januari D-DAY !

En dan sta je daar in het startvak met de nodige spanning, maar oooh zo veel zin om eindelijk te starten!

Gelijk zei ik: jullie gaan maar, ik doe mijn eigen ding, ik had immers van Karin en Onno een heel mooi schema meegekregen. En daar gingen we … vol enthousiasme en vertrouwen! De eerst 2 km ‘s waren fantastisch (ook al werd ik alleen maar ingehaald). En toen … het strand het was kiezen tussen of natte voeten of mul zand maar dan ook echt heel erg mul zand. Daar ging mijn hartslag, daar ging mijn tempo. Maar uiteindelijk kwam na 7km een eind aan het strand en gingen we de duinen in. Wauw wat een geweldig mooie omgeving en wauw al die mensen, met allemaal het zelfde doel: de finish!

Maar nee mijn knie begon te irriteren en even dacht ik het zal toch niet. Maar gelukkig het werd niet erger en na de duinen kwamen we op verharde wegen en ging het lekker, echt lekker. Ik genoot, met volle teugen. En eindelijk kon ik ook versnellen en dat ging echt goed! Ik wist dat op een gegeven moment de beruchte Bloedweg zou komen, maar daar waar iedereen het echt zwaar had, ging het mij makkelijker af dan gedacht. Geweldig, eindelijk was ik degene die ook nog wat mensen kon inhalen!

En daar was ze : DE Finish

Wauw, ik heb het gehaald, mijn man en dochter wachten me op, ze moedigen me aan en zijn trots.   En ik, ik ben echt zoooo trots!!!

Ik ben overtuigd dat ik dit alles niet had kunnen volbrengen zonder de hulp van Karin en Onno, het vertrouwen wat ze in me hadden, de stok achter de deur die ze voor me waren.

Ik heb gemerkt dat ik het goed doe met een uitgeschreven schema. Het is een houvast, maar ook is het fijn dat er vrijheid is om het naar je eigen hand te zetten. Want niet elke week is hetzelfde. En wat betreft planning moet ik soms wel erg creatief zijn met een gezin met 2 jonge kinderen, een baan en een man die onregelmatig werkt en daarnaast ook zijn trainingsmomenten nodig heeft richting Challenge Almere Half Distance.

En nu… nu ik dit alles zo op schrijf, weet ik: volgend jaar ben ik er weer bij.

En in de tussen tijd? Ik weet het nog niet, ik vind het lastig om een nieuw doel te bepalen…

Al met al: BEDANKT, Karin en Onno!